„Więc rola twoja, więc dom ojcowy

I one wdzięczne stare dąbrowy,

Więc i mogiły, gdzie dziadków kości,

Toć twoje skarby, twoje miłości,

Toć wieczne sercu twemu kochanie…

Bo wiele minie – a to zostanie!"

                         Wincenty Pol „Jak bywało"

     Las w przeszłości był mieszkaniem dla ludzi. Stawał się schronieniem dla partyzantów ale także placem krwawych bitew. Wielu zmierzało w jego kierunku w poszukiwaniu ostoi, dla wieku przeradzał się on w miejsce ostatniego spoczynku… To dlatego, podczas spaceru po koniecpolskich lasach natrafimy niekiedy na krzyż, czasem obok niego uda nam się odnaleźć tabliczkę z napisem, a czasem jedynie usypany kopczyk….

     Nam leśnikom, historia powierzyła opiekę nad tym szczególnym dobrem, nad polskim lasem będącym dziedzictwem kulturowym i nieopisanym śladem wiary. Nie dziwmy się więc, kiedy spotkamy zapalony znicz na leśnym pustkowiu, z dala od codziennego zgiełku i jakże przyziemnych spraw.

     Niech czas ten będzie zachętą do przemyśleń i zadumy podczas odwiedzania grobów położonych w lasach. Są to miejsca mniej znane, czasem zupełnie zapomniane. Każdy spotkany krzyż traktujmy na równi z cmentarnymi mogiłami, każdy z nich jest tak samo tragiczną historią. Pamięć o zmarłych, nie tylko bliskich nam osób, niech będzie zwyczajem i naszą tradycją.

Niech im knieja wiecznie szumi!